Reflective Sunday: durven zingen & kwetsbaar zijn als zanger(es)

Je instrument zit in jou

De afgelopen week heb ik een aantal zangers en zangeressen gecoacht op durven zingen en je kwetsbaar opstellen als zanger(es). Omdat je je niet direct achter je instrument kan verschuilen, ben je kwetsbaar als zanger(es). Maar juist in die kwetsbaarheid ligt vaak je kracht als zanger(es) verscholen. Je wilt connectie maken met je publiek, ze door middel van jouw stem een verhaal vertellen, een emotie laten voelen, ze meenemen op een muzikale reis. Anders dan bij bijvoorbeeld een gitarist of pianist, zit het instrument van een zanger(es) in onszelf. Je stem is in je dagelijks leven verbonden aan je identiteit, met je stem geef je uiting aan wie je bent en door middel van je stem communiceer je met de wereld om je heen. Je stem is onderdeel van jou en kun je niet zoals een piano of gitaar uitzetten, afdoen of in de hoek van de kamer laten staan als je geen zin meer hebt om te oefenen of je stem te gebruiken. Wij zangers dragen ons instrument altijd bij ons. Dat is een mooie gedachte, vind ik. Maar het kan juist ook enorm lastig, eng, vermoeiend, frustrerend en beangstigend zijn om je te uiten in muziek door middel van een instrument dat zo dicht bij jezelf staat.

Kattengejank

Zeker als je jarenlang verteld is dat je niet kan zingen. Ik verbaas mezelf erover hoe vaak ik tot mijn spijt in de zangstudio van zangers en zangeressen hoor dat een docent, koorleider, dirigent, medemuzikant, collega, familielid, vriend/vriendin of partner hen keer op keer in het verleden heeft verteld dat ze niet kunnen zingen. Dat ze steevast vals zingen, dat ze toch echt maar beter een andere hobby kunnen gaan vinden want dat dit ‘m niet gaat worden, of dat er de spot met ze gedreven is ten overstaande van anderen; “nou, Tiffany kan echt niet zingen hoor, dat weten we allemaal wel”, “houd op met dat kattengejank”, “kun je misschien even ergens anders gaan schreeuwen?”. Het is enorm pijnlijk  wanneer we graag iets willen kunnen, we ons open stellen om iets nieuws te  leren en we vervolgens door de buitenwereld niet beloond worden voor het lef om onszelf te laten horen aan de wereld maar meteen genadeloos afgestraft worden en de mond worden gesnoerd.

Zelfvertrouwen: de connectie tussen stem en gehoor

Het is zelfs zo dat wanneer we als zanger(es) telkens weer worden bestempeld als het lachertje van de band, de musical cast of het koor, dat we vertrouwen verliezen in de connectie tussen ons gehoor en onze stem. Met voldoende ontmoediging vertrouwen we niet langer op onze stem en ons gehoor. Er ontstaat spanning in ons lijf en constrictie rondom de stembanden. Het gehoor koppelt zich langzaam af van onze stem en we houden op met onszelf te corrigeren. Ons zelfvertrouwen keldert naar beneden. Omdat we niet langer het gevoel willen hebben dat we voor schut staan of vernederd willen worden, vertellen we onszelf dat de ander gelijk heeft: we kunnen inderdaad niet zingen en we laten het maar over aan de mensen die er ‘talent’ voor hebben.

Find your voice

Ik heb er enorm veel respect voor als iemand desondanks (jarenlange) ontmoediging naar mij toekomt en aan zijn of haar stem wil gaan werken. Het proces van stap voor stap je gehoor terugkoppelen aan je stem, deze verbinding weer tot stand brengen en met plezier weer leren ervaren wat ‘vrij’ zingen is, is voor de zanger(es) een moedig en soms tijdrovend proces. Als ik zie dat iemand tijdens een les weer vertrouwt op zijn of haar eigen gehoor, constrictievrij kan zingen en door middel van kleine aanwijzingen zijn of haar stem en eigen geluid (her)vindt, ben ik blij dat ik dit proces mag begeleiden en sta ik te genieten als zangcoach.

Grappig genoeg, zijn het vaak de mensen die het meest verontschuldigend binnen komen en blijven herhalen dat ze echt niet kunnen zingen, waar de meest prachtige stemmen bij te voorschijn komen.

Mooi hoe wij onszelf kunnen verrassen en juist in onze kwetsbaarheid onze kracht en vrijheid als zanger of zangeres kunnen vinden.

-Saskia